اشاره ها

كنار پياده رو ايستادم و زل زدم به لباس‌هاي داخل ويترين فروشگاه . نگاهم به نگاه دختري كه داخل بود گره خورد. لبخند مليحي بر لب داشت و با اشاره دست و سر از من خواست داخل مغازه شوم. در نگاه اول خيلي دل نشين بود. قد باريك و كشيده، چشماني به رنگ آبي روشن، موهاي لخت و مشكي كه بر روي پيشاني ريخته شده بود، پوستي سفيد و كمي آرايش دختر را زيبا و خواستني نشان مي داد.
با تعجب به اطرافم نگاه كردم. كسي نبود. وقتي دوباره با اشاره از من خواست كه به نزدش بروم انگشت اشاره ام را به سينه چسباندم و با ترديد پرسيدم : من ؟
با سر اشاره كرد : بله.
هيجان زده شدم. با گام هايي شمرده به طرف در فروشگاه رفتم.
در يك لحظه افكار متعددي از سرم گذشت :
دعوتش مي كنم به يك قهوه و با هم گپ مي زنيم. شماره ايرانسل را به او بدهم... نه نه نهصدو دوازده بهتره ... آدرس منزل يكي از دوستان بالاي شهر را بدهم ...
وقتي جلوي در رسيدم در به صورت خودكار برايم باز شد. دختر را ديدم كه با عجله به طرفم مي آيد. دست و پايم را گم كرده بودم. تا به من رسيد لبخند زد و گفت :
ببخشيد آقا !‌اين در از داخل باز نمي شد مجبور شدم به شما زحمت بدم.